Pojam evnuha ili uškopljenika, prisutan je u ljudskoj istoriji od davnih vremena – najraniji zapisi o namernoj kastraciji radi stvaranja evnuha, datiraju iz sumerskih vremena, iz 21. veka p. n. e.  Na našim prostorima, najčešće se  vezuje za prostore Dalekog i Srednjeg istoka, ali istorija ukazuje na njihovo prisustvo i na prostorima kako prethrišćanskih, tako i hrišćanskih teritorija i država.Čak i pre doba klasične starine, na prostoru Istočnog Mediterana razvila se kastracija muškaraca kao deo religijske prakse koja je opstala i prenela se u grčko-rimski svet. Takođe znamo da su evnusi bili uobičajeni u kulturama drevnog Egipta, Asirije, Vavilona i Persije, bilo je raznih kultova u kojima su evnusi igrali važnu ulogu.Budući da se hrišćanstvo pojavilo i, tokom svog najkritičnijeg perioda, razvilo na prostoru Bliskog istoka, ne čudi što se ova praksa prenela i u hrišćansku eru. 

Studija „Savršeni sluga: evnusi u Vizantiji i društvena konstrukcija roda“, Ketrin M. Ringrouz, izvanredno je svedočanstvo o, sigurna sam, nama manje poznatoj ulozi evnuha u periodu Vizantije, u kojoj  ovaj specifičan društveni sloj jednim delom  izmiče iz tradicionalne uloge sluga i podređenih, te u jednom broju naročito sposobnih pojedinaca, zauzima i izuzetno visoka mesta u društvenoj hijerarhiji – nalazimo ih u ulogama generala, premijera, pa čak i vaseljenskog patrijarha, Svetog Ignjatija Carigradskog, na primer, patrijarha iz  IX veka i prvog nedvosmisleno dokazanog evnuha među hrišćanskim svecima.

Iako smeštena u dalek vremenski period, reč je o problematici koja je u najboljem smislu te reči moderna, karakteristična za najbolje pravce savremene misli u humanistici, pravce koji na nov način sagledavaju različite fenomene u njihovoj istorijskoj perspektivi i pravilnom društvenom kontekstu, razbijajući predrasude i doprinoseći dubljim saznanjima.  Doprinos rodnoj literaturi koja na validan i inovativan način sagledava istorijske fenomene, takođe je nemerljiv.