Roman, Sve ptice pevaju, počinje slikom zabačenog malog britanskog ostrva na kome se stanovništvo bavi ovčarstvom. Džejk je mlada devojka muškog imena koja živi sama sa jednim psom i stadom ovaca. Njen život je mukotrpan i primereniji je životu nekog muškarca. Kada se već u prvom poglavlju zapitamo kako je došlo do toga, tada počinje da se odvija paralelan tok u romanu koji retrogradno, od poslednjeg momenta pred junakinjino preseljenje na ostrvo, pripoveda junakinjin život unazad. Tako dobijamo zapravo tri ključne tačke života mlade Džejk – prelomni trenutak kada napušta roditeljsku kuću, a razlog tog preokreta nećemo saznati sve do kraja romana, prelomni trenutak zašto napušta domovinu Australiju, i momenat sadašnjice u kome počinje pripovest koji takodje sadrži jednu zagonetku: Džejk gotovo svakodnevno zatiče mrtve ovce iz svog stada i do kraja romana, ona pokušava da otkrije ubicu.

Ova neobična kompozicija romana doprinosi dvostrukom saspensu. Nekoliko je tajni i zagonetki pred čitaocem i kao u nekom krimi romanu (koji to ovde ipak nije), knjiga se ne ispušta lako dok se sve ne otkrije i ne poveže.

Ivi Vajld u dobroj tradiciji anglofone pripovedačke škole, ima dar da uoči i odabere prelomne trenutke, talenat da dijalog bude signifikatan baš kao i opisi prirode, vremenskih prilika, prostora u kojima se njeni junaci kreću, pa i ovaca čiji se opisi takodje menjaju. Čak su i banalne činjenice kao što su autstralijska vrućina i britanski vetar, kiša i hladnoća iskorišćeni da potcrtaju dešavanja i pozadinska osećanja junaka.

I kada se podvuče crta, jasno je, kada je ovaj roman u pitanju, da pobrojane nagrade na koricama nisu samo reklama bez uporišta.