Nagib Mahfuz  (rođen 11. decembra, 1911. godine,  umro 30. avgusta 2006) je jedini arapski pisac koji je dobio Nobelovu nagradu 1988. godine. Kairo je obeležio Mahfuzov život i često se pominje u njegovom književnom opusu. Završio je filozofiju na Kairskom univerzitetu, a potom radio u egipatskoj državnoj službi. Smatra se najuticajnijim arapskim piscem jer je utemeljio formu romana u arapskoj književnosti, a pritom je pisao i istorijske drame, kratke priče, eseje, filmske scenarije.

Džafer Ibrahim Sejid ar-Ravi, unuk Sejida ar-Ravija pokušava da pridobije dedin vakuf, zaveštano  vlasništvo koje je poklonio u dobrotvorne svrhe. Napustio je dedinu kuću u kojoj je živeo četrnaest čednih godina, rešivši da oženi čobanicu. U tu kuću tuga se useljavala sa odlukama o ženidbi devojkama iz različitog staleža, takve sudbine je bio i Džaferov otac, sin jedinac Sejida ar-Ravija. Nakon počinjenog ubistva, Džafer shvata da se nesreća dogodila da bi se narugala zagovorniku razuma i njegovoj blagoslovenosti. Sve to saznajemo u toku jedne noći kada Džafer, u  kafani, u starom Kairu, priča svoj životni put prijatelju iz susedstva. Retrospektivno sagledavamo njegovo detinjstvo, tumačimo međuljudske odnose, pratimo psihološko i duhovno sazrevanje glavnog junaka, njegove nedoumice, razapetost između tradicije i trendova, razuma i osećanja. Kroz Džaferov odnos sa najboljim i jedinim prijateljem Muhamedom Šakrunom, upoznajemo njegove stavove o životu, poslu, politici, veri i ljubavi.

Roman „Srce noći“ je snažna emocionalna, životna priča puna psiholoških  momenata i surove borbe, u kojoj se upoznajemo sa običajima i načinom života u Kairu i tragedijom koja je zadesila  misleća živa bića bliska glavnom junaku. Pred njega se isprečilo pitanje kako da očuva veru pošto  je  želeo  od uma da stvori vodiča i savetodavca i to ga je donekle odvelo u još dublji ponor.